پل گالاتا استانبول

پل گالاتا در قلب استانبول روی شاخ طلایی قرار گرفته است. این پل از کاراکوی در شمال تا استانبول قدیم و مرکز محله سلطان احمد در جنوب می‌گذرد و به امینونو می‌رسد. پل گالاتا روبه‌روی مسجد جدید قرار دارد و شما می‌توانید یکی از زیباترین مناظر استانبول را روی پل گالاتا ببینید؛ پلی که شمال و جنوب قسمت اروپایی استانبول را به‌هم متصل می‌کند. با عبور از روی پل گالاتا اگر به‌سمت غرب نگاه کنید، اروپا را می‌بینید و اگر به‌سمت شرق سر برگردانید از تنگه بسفر تا محله اسکودار (Üsküdar) و آسیا در برابر چشمان شما است. روی این پل، درست در انتهای شمالی کاراکوی، مستعمره جنوا در زمان بیزانس را نیز خواهید دید. پل گالاتا دو محله بی‌اوغلو و امینونو را به‌هم متصل می‌کند.

پل گالاتا تا خیابان استقلال ۳ کیلومتر (۱۰ دقیقه)، تا میدان تکسیم ۴ کیلومتر (۱۲ دقیقه)، تا فرودگاه استانبول ۴۵ کیلومتر (۴۰ دقیقه) و تا فرودگاه صبیحه گوکچن ۵۰ کیلومتر (۴۵ دقیقه) فاصله دارد. برای رفتن به این پل می‌توانید از میدان تکسیم از مترو M2 استفاده کنید و با یک پیاده‌روی ۱۵ دقیقه‌ای خود را به آنجا برسانید. از خود میدان تکسیم هم با ماشین در کمتر از ۱۰ دقیقه به پل گالاتا خواهید رسید. علاوه بر آن، می‌توانید از خطوط اتوبوس 36T ،55T و 35C استفاده کنید. 

اولین پل گالاتا در ورودی شاخ طلایی، در سال ۱۸۴۵ توسط مادر سلطان عبدالمجید ساخته شد و به‌مدت ۱۸ سال مورد استفاده قرار گرفت. برای متمایز کردن آن با پل قبلی از آن با عنوان پل جدید سیستر آتیک یاد می‌شد. اولین کسی که از روی این پل عبور کرد سلطان عبدالمجید و اولین نفری که از زیر این پل عبور کرد ناخدایی فرانسوی به نان مگنان (Magnan) با کشتی خود Cygne بود. سه روز اول افتتاح، عبور از این پل رایگان بود و پس از آن عوارضی به وزارت نیروی دریایی پرداخت می‌شد. این پل با دومین پل چوبی در سال ۱۸۶۳ جایگزین شد؛ پلی که به دستور سلطان عبدالعزیز توسط اتهم پرتف، در تدارک ورود ناپلئون سوم ساخته شد. چهارمین پل گالاتا در سال ۱۹۱۲ توسط شرکتی آلمانی با هزینه‌ای برابر با ۳۵۰ هزار لیر طلا به طول ۴۶۶ و عرض ۲۵ متر ساخته شد. این پل که هنوز تصویر آن در ذهن بسیاری از مردم باقی مانده است در سال ۱۹۹۲ در آتش‌سوزی به‌شدت آسیب دید. در واقع پل چهارم روی پانتون‌هایی شناور بود که جریان طبیعی آب را مسدود کرده بود و مانع از این می‌شد که خیلج شاخ طلایی خود را از آلودگی‌ها پاک سازد.

در سال ۱۸۷۰ برای ساختن پل سوم گالاتا قراردادی با شرکتی فرانسوی (به نام Forges et Chantiers de la Mediteranée) بسته شد؛ اما شروع جنگ بین فرانسه و آلمان این پروژه را به تعویق انداخت و در سال ۱۸۷۲ شرکتی انگلیسی (به نام G. Wells) ساخت آن را مجدد آغاز کرد. احداث این پل که ۴۸۰ متر طول و ۱۴ متر عرض داشت، در سال ۱۸۷۵ به پایان رسید. پل سوم که روی ۲۴ پانتون قرار داشت با هزینه‌ای برابر با ۱۰۵ هزار لیر طلا ساخته شد. این پل تا سال ۱۹۱۲ مورد استفاده قرار می‌گرفت و در آن زمان به بالا دست کشیده شد تا جایگزین پل قدیمی شود. 

چهارمین پل گالاتا در سال ۱۹۱۲ توسط شرکتی آلمانی با هزینه‌ای برابر با ۳۵۰ هزار لیر طلا به طول ۴۶۶ و عرض ۲۵ متر ساخته شد. این پل که هنوز تصویر آن در ذهن بسیاری از مردم باقی مانده است در سال ۱۹۹۲ در آتش‌سوزی به‌شدت آسیب دید. در واقع پل چهارم روی پانتون‌هایی شناور بود که جریان طبیعی آب را مسدود کرده بود و مانع از این می‌شد که خیلج شاخ طلایی خود را از آلودگی‌ها پاک سازد.

در اواخر دهه ۱۹۸۰، شهرداری برای جایگزینی این پل با پلی جدید برنامه‌هایی را طراحی کرد. آتش‌سوزی منجر شد تا این برنامه‌ها با سرعت بیشتری پیش بروند و در مدت کوتاهی پل جدید مدرنی ساخته شود که امروزه با نام پل گالاتا آن را می‌شناسند. بقایای پل قدیمی نیز در آن زمان به بخش‌های بالاتری از شاخ طلایی نزدیک به محله هاسکوی منتقل شد. پل مدرن گالاتا در دو طبقه طراحی شده و شامل ۶ خط خودرو و دو خط تراموا و پیاده‌روی است.

پل گالاتا فعلی در دو مرحله تکمیل شد، طبقه اول پل در سال ۱۹۹۴، برای حمل و نقل عمومی و طبقه پایین برای رستوران‌ها در سال ۲۰۰۳ به پایان رسید.

پل گالاتا پیوندی نمادین میان استانبول قدیمی در محله امینونو، محل کاخ امپراتوری و موسسات مذهبی و سکولار اصلی امپراتوری عثمانی با مناطقی همچون گالاتا، بی‌اغلو، شیشلی و هاربیه محسوب می‌شود که بخش بزرگی از ساکنان این محلات را افراد غیر مسلمان، تجار و دیپلمات‌های خارجی تشکیل می‌دادند. از این جهت پل گالاتا دو فرهنگ متمایز را به‌هم متصل می‌کند.

قایق‌هایی که در منطقه امینونو  و زیر پل گالاتا ساندویچ ماهی می‌فروشند، بخش مهمی از غذای خیابانی استانبول و غذای موردعلاقه گردشگران هستند، ساندویچ‌های ماهی و فروشندگان آن‌ها بخشی از فرهنگ محلی محسوب می‌شوند؛ هرچند که در نظر برخی از مسئولان شهرداری ترکیه منظره‌ای ناخوشایند برای شبه‌جزیره تاریخی ایجاد می‌کنند. قدمت آن‌ها به دهه ۱۹۶۰ برمی‌گردد، زمانی که ماهی‌گیران محلی شروع به نصب کباب‌پزهایی روی قایق‌های خود کردند. آن‌ها ماهی صید تازه را کباب می‌کردند و می‌فروختند و کم‌کم جای خود را در میان مردم محلی و گردشگران پیدا کردند. 

 مطالب مرتبط:

مسجد سلطان احمد

 برای خواندن سایر مطالب وارد مجله گردشگری منشور صلح شوید.

 جهت رزرو تور و سفر به استانبول با شماره 02162714 تماس بگیرید.